Film eleştirisi: KURTARICI (Safe)

Önce bir itiraf: Guy Ritche filmlerinden sonra Jason Statham’ın hiçbir filminden hazzetmedim... Tamam, “Tetikçi” (Crank) filmi aksiyon türü içinde bir parça yenilikçiydi. Ama onun dışındaki hiçbir filminde Statham’ı çekici bir karakterde izlemedik. Kanımca ne bir cinsel cazibesi var ne de sempati besleyebileceğiniz herhangi bir başka özelliği... Arnold Schwarzenegger’in de cinsel cazibesi yoktu çoğunluğa göre, ama bir sempatisi vardı mesela..!

Ancak eski usül aksiyon severler için aksiyon sinemasının çehre değiştirdiği ve sırtını iyiden iyiye görsel efektlere ve teenage zevklere dayadığı “Transformers”lı, “Battleship”li, “Alacakaranlık”lı bu zamanlarda, yani yoklukta gidiyor Statham filmleri... Hepsinde sert ve tavizsiz bir duruş sergileyen kahraman prototipi kimi zaman “Tetikçi” (Crank), kimi zaman “Taşıyıcı” (The Transporter), bazen de “Suikastçı” (War) oldu... Ama her filminde de siyah takım, beyaz gömlekten oluşan  “Kurtlar Vadisi” kostümünü dolabında hazır etti... En azından kimse tutarlı olmadığını söyleyemez! Oyuncunun yeni ‘bilmemneci’ filmi “Kurtarıcı”da da bu anlamda yeni hiçbir şey yok sonuçta... Aynı ifadelerle dolu yüzü ve vücut diliyle bildiğiniz Jason Statham...

Ama “Kurtarıcı”da ortalamanın üzerinde bir farklı bakış var ki filmi ilgiyle izlemenizi sağlayan da tam bu “bakış”. Arada böyle ‘eski köye yeni adet’ filmler çıkıyor. Mesela James Wan’ın sıradan hikayesine üslupsal bir farklılık getirmeyi başardığı Kevin Bacon’lı filmi “Ölüm Emri” (Death Sentence) gibi... “Kurtarıcı”da da daha açılışında farklı bir üslupla karşılaşmak filmi daha ciddiye almanızı sağlıyor en başından...

Yanındaki küçük çocuğu koruyan her eli silahlı kahramanın seyirci için gideri var...
Artık iyice anlaşıldı bu...

Amerikan dizilerini takip edenler bilirler; dizilerin her bir bölümünün başında dizinin ana omurgasının o bölümde izleyeceğimiz karakter ve olayları ilgilendiren kısmına dair 30-40 saniyelik bir özet sunarlar. (Biliyorsunuz bizim dizilerde bu özetler seyirciyi aptal yerine koyan bir mantıkla 55 dakika filan sürüyor!)

“Kurtarıcı”da biraz böyle başlıyor. Ana hikayesinin ‘serim’ kısmını yani karakterlerinin bizi ve izleyeceğimiz ana hikayeyi ilgilendiren geçmişlerini bir çırpıda kesik kesik sekanslarla hap gibi veriyor bize. Biz bir boks dövüşü sırasında şike yapan eski polis Luke Wright’ın Rus mafyasıyla başının derde girmesi, Çin mafyasının daha Çin’den itibaren takibe aldığı küçük bir dahi kızın peşine düşüp New York’a getirmesi ve onu kendi çıkarları için kullanmaya başlaması. Bu küçük kızın ve Luke’un yollarının kesişmesine çok dinamik bir kurgu eşliğinde hiç oyalanmadan, yormadan ve de savsaklamadan öz bir kurguyla getiriyor sizi. Sonra kirli polisler ile politikacılar, Çin mafyası ve Rus mafyası arasında öyle ölümcül bir üçgen kuruyor ki 80’lerde izlediğimiz ve ayakları yere basan eski usül polisiye aksiyonlardaki heyecanı yakalayabiliyorsunuz. Bu ‘eski usül’ kavramı filmin içeriğine de uygun aslında. Nitekim Çin mafyasının bilgisayar teknolojisinden değil de beynini çok iyi kullanan küçük bir kız çocuğundan faydalanıyor olması da eski usül. Filmin ‘bir çocuğu korumak için ortalığı dağıtan dürüst kahraman’ konusu da öyle... Üstelik görsel efekt kullanımında da oldukça ekonomik...  

"Bütün kirli polisler toplandık! Filmin en güzel sahnelerinden birine doğru yürüyoruz...!"

Filmde uzakdoğulu muadillerini andıran çok iyi tasarlanmış çatışma ve kaçma-kovalama sahneleri izliyoruz. Bazısı gayet hunharca olsa da yaklaşık 70-80 kişinin ölümünü de bize izlettiriyor film. Ama hikaye bütün bu ölümlerin mantığını kendi dünyası içinde kabul edilebilir bir abartıyla sunuyor bize. Üstelik bunun için Statham’ın karşısına ya da yanına seksi bir kadın koyma gereği bile duymuyor!

Not: Bu yazı Arka Pencere dergisinin 133.sayısı'nda da yayımlanmıştır...