OLCAY'IN VEDASI

Bazen bazı filmler öngörülen sürelerinden uzun olabilirler... Bu da bazı sahnelerin kurgu masasında çıkarılmasını gerektirir... Bu çıkartılan sahnelerin filmde olmaması senarist, yönetmen ve oyuncular kadar orada emeği geçen herkesin canını yakar... Ben de "Beni Unutma" filminin yazarı olarak bu sahnelerden bazılarını filmin sevenlerine bu blogda sunmak istedim... Bu sahnelerin çekilmiş videoları elimde yok... Ama yazılmış halleri duruyor... Rahat okunabilecek haliyle birkaç tanesini "DOLU HAYAT"ta paylaşmak istedim...

 

Çıkarılmasına en çok üzüldüğüm sahne bu olmuştu… Olcay’ın hastalığının iyice ilerlediği ve artık bilincini iyice yitirdiği bu sahne onun sağ gözüktüğü son sahneydi… Son günlerinde ona Hakan bakıyordu ve bütün krizleriyle o başa çıkmaya çalışıyordu. Sinan ve Hakan da birbirleriyle didişmeyi bırakmışlardı artık… İkisi de Olcay’ın son zamanları olduğunun farkındaydılar…

Bu sahneyi Olcay’ın oğluyla vedalaşması olarak tasarlamıştım. Çok fazla duygusal bir sahneydi ve açıkçası biraz da “acaba bu kadarı da fazla kaçar mı?” diye endişem de yok değildi… Ama Olcay’ın kafamdaki vedası tam olarak bu sahneydi. Sonraki video sahnesinde ise bize umut versin, “boşuna ölmedi” dedirtsin istiyordum…

KESİLMİŞ SAHNE - 7

ÇOCUK PARKI      (Dış-gün)

Parkta oyunlar oynayan çocukları seyreden Olcay ve Hakan bir bankta yanyana oturuyorlar… Elinde fotoğraf albümüyle banka doğru yürüyen Sinan’ı görürüz…

Sinan banka gelir… Hakan’la selamlaşır… Hala mesafelidirler ama düşmanlık azalmış gibidir… Hakan’ın alnında bir morluk vardır…

HAKAN (Sinan’ın alnına baktığını görünce)

Bu sabah çok kötüydü… Bana vurdu biraz… Önemli değil…

Hakan kenara çekilir… Sinan Olcay’ın yanına oturur… Karısını yanağından öper… Elindeki fotoğraf albümünü açar. Karısıyla çekilmiş fotoğraflarını birer birer gösterir ona….

SİNAN

Biz tam 8 yıl önce Haziran’ın 8’inde tanıştık… Bu barda.. Sonra ben sana yine bu barda evlenme teklif ettim…

Sinan fotoğraftaki barı gösterir…

SİNAN

Tam burda tanıştık… Ben o zaman biriyle evlenmek üzereydim. Ama vazgeçtim… İyi kızdı… Ama çok uygun değildik… Sen de çok üzgündün o gün… Başını böyle burdaki bara kapatmıştın. Yüzün görünmüyordu. Telefonun çalıyordu… Açmıyordun.. Ben “pardon” dedim… Sen başını kaldırdın… Öyle güzeldin ki… Daha o an aşık oldum…

Sinan daha fazla devam edemez… Karısına döner… Yavaş yavaş dudaklarına yaklaşır… öper… Bir an tanıyormuş gibi bakar ona Olcay… Gülümser ona… Sinan da gülümser. Olcay eliyle Sinan’ın alnındaki saçları düzeltir… Sonra gülümsemesi solmaya başlar yavaş yavaş… Elini indirir… donuklaşır tekrar…

Sinan başını eğer… Belli ki bu her gün yaşanan bir şeydir…

Hakan’ın gözü biraz ötede bir şeye takılır… Sinan o tarafa döner… Türkan Hanım ve Can banka yaklaşıyorlardır…

HAKAN

Hoşgeldin Can…

Can (8 yaşındadır) yaklaşır annesine…

CAN
Anne?

Olcay bir an gözlerini ona çevirir… Gülüp gülmediği belli değildir… Sonra tekrar gözlerini parka diker… Can üzülmüştür… Hatta küser… Sırtını döner…

TÜRKAN HANIM

Yapma oğlum… Anneciğin seni çok seviyor…

CAN

Sevseydi konuşurdu… Hiç konuşmuyor benimle… Hiçbir zaman da konuşmayacak…

SİNAN

Can…

Can babasına doğru döner… Sinan Can’ın ellerini ellerine alır…

SİNAN

Onun dediklerini nasıl anlarsın biliyor musun? İyice yaklaşıp gözlerinin içine bakman lazım… Ben öyle yapıyorum. Gözlerimi onun o derin gözlerine dikiyorum… Orada küçük bir yıldız parlıyor sanki… İşte onu görünce… Anlıyorum ne dediğini…

CAN

Ne diyor peki babacım?

SİNAN

“Seni çok seviyorum... Ve hep çok seveceğim” diyor…

Can annesine yaklaşır… Gözlerini diker annesinin gözlerine… Olcay bir ara bakar oğlunun gözlerine… Gözleri birbirlerine çok benziyordur… Herkes merakla bakıyordur olacaklara… Olcay bir an güler gibi olur… Can başını sallar… sarılır annesine… Sinan da ikisine birden sarılır… Kamera banktan uzaklaşmaya başlar…

 * Fotoğraflar: Selin Demircioğlu